Ömer’i Yitirdik
Prof. Dr. M. Tahir Hatipoğlu
Yaşlı olmayı sevmedim. Bir bir arkadaşların bu dünyadan öteki dünyaya gidiyor.
Bugün; doğduğumdan beri birlikte olduğum, köyümüzde ilkokulu, Denizli’de ortaokul ve lisede aynı sınıfta okuduğum, okurken aynı evde oturduğum sevgili arkadaşım Ömer Canberi’yi (d. 1944) yitirdim.
Ömer’le yıllarca birlikte üzüldük birlikte güldük. Dertleştik. 45 yıldır da Ankara’da olduk. Arada bir yanıma gelir dertleşirdik. İnsan yaşlanınca eski arkadaş bir başka oluyor, bir başka zevk alıyorsun. Ömer arada bir de elinde kitapla gelir ‘bunu oku’ der giderdi. Ben de okurum. Son gelişinde iki kitap getirdi; bunları oku ama geri ver, dedi. Kısa süre sonra hasta oldu, veremedim. Herkesin korktuğu kötü hastalık aldı götürdü. Ote dünyanın ışıklı ortamında birlikte kitapları okuruz diye düşünüyorum.
Ömer Hacettepe Üniversitesi’nde uzun yıllar yöneticilik ve öğretim görevliliği yaptı. Emekli oldu. İki oğlu bir torunu vardı. Melek gibi insandı desem kimse inanmaz. Köye pek gitmese de köyden Ankara da okuyanlara yıllarca kılavuzluk etti. Yazdığım kitapları taslak iken okur katkı yapardı. Daha neler neler…
Sevgili Ömer seni hep anacağız. İsterdim ki Denizli Nikfer köyünde toprağa verilseydin. Aile Ankara dedi. Seni artık burada ziyaret ederiz. Işıklar içinde yat. Ben bu Aralık ayını sevmedim. Eski belediye başkanı İbrahim ilkimen abimizi, milletvekili Mehmet Gözlukaya abimizi ve seni bu ayda yitirdik. Aralık ayına küstüm.
Işıklar içinde yat sevgili Ömer. Yanaklarından öpüyorum. Geride anıların kaldı.
