İrfan Osman Hatipoğlu

Ülkemizde devrimcilik sorumluluk gerektirir/zor bir uğraştır. Mevcut düzene karşı çıkmak gibi… Bedelini de ödersin. Ömrünün ileri noktasında unutulur/görünmez olursun. Sana yalnızca anıları anlatmak kalır.

Başımızı sağa sola çevirdiğimizde “eski tüfek” birçok devrimci insan görürsünüz. Bunlardan biride Özcan Çelik’tir. Ömrünün (3/4) dörtte üçünü devrimci olarak geçirdi. Devrimciliği devam ediyor.

Sayın Çelik’in, 17 yaşında başlayan devrimci yol yürüyüşü, kısa sürede uzun bir yol yürüyüşüne döndü. İlerici Gençlik Derneği, TKP, TBKP örgütlerinde görev almış/örgütlenmesine katkı yapmış. 12 Eylül 1980 askeri darbesi sonrası kamu görevinden uzaklaştırılmış, tutuklanmış, akla gelebilecek her türlü işkence sürecinden geçmiş bir insan.

Devrimcilerin yılmamak gibi bir özelliği vardır. 12 Eylül sonrası cezaevinden çıkıp, boşluğa düştüğünde -kamudan atılmış, işsiz, toplum içinde korku topuna dönmüş- elini çantasına almış, Denizli’yi adım adım dolaşıp, binlerle ifade edilen erkek çocuklarına sünnet etmiştir.

Bununla yetinemezdi…

Devrimci demek, örgütlenme demektir. Herkesin kenarda bulunmayı seçtiği bir dönemde, 12 Eylül sonrasında sağlıkçıların kurduğu dernek/sendikanın, Denizli’de kurulumuna destek verdi. Halkevi kuruluşunda/yönetiminde bulundu. Sokaklarda bildiriler dağıttı.

Her devrimcinin son uğrak yeri olan Cumhuriyet Halk Partisi ile yolları kesişti. Delege oldu, Merkezefendi İlçe örgütünde görev aldı.

Devrimcilerin “kabına sığmamak” gibi ortak genini taşıdığından partiye sığmadı, bugün kesin ihraç istemiyle disiplin kuruluna sevk edilmiş durumda.

CHP il yönetiminin bu istemini “bir yol kazası” olarak görüyorum. Hedef tahtasına oturtulan devrimci parti üyelerinin, sayın Çelik’in kişiliğinde böyle bir “itibarsızlaştırmayı” hak ettiklerini düşünmüyorum.

Bu da geçer…